استفاده از حمل و نقل
متداول ترین استفاده از لوله های فولادی حمل و نقل محصولات است زیرا ویژگی های مواد اولیه برای نصب طولانی مدت بسیار مناسب است. همانطور که قبلا ذکر شد، کاربردهای مختلف به خواص متفاوتی نیاز دارند، زیرا برای کاربردهای کم فشار، انتظار نمی رود که یک لوله فولادی استحکام فوق العاده بالایی از خود نشان دهد زیرا در معرض بارگذاری قابل توجهی قرار نمی گیرد. کاربردهای تخصصی تر برای استفاده در صنعت نفت و گاز به دلیل ماهیت خطرناک محصول و امکان افزایش فشار ممکن است به مشخصات دقیق تری نیاز داشته باشد. این الزامات هزینه بیشتری را به همراه دارد و کنترل کیفیت حیاتی تر می شود.

پارامترهای طراحی
دو نوع لوله به صورت درز بدون درز و درز جوشی وجود دارد و هر دو کاربرد متفاوتی دارند. لوله های بدون درز به طور کلی نازک تر و سبک تر هستند، بنابراین بیشترین کاربرد را در تولید دوچرخه و حمل و نقل مایع دارند. لوله های درزدار برای به دست آوردن قوام و دوام بهتر، سنگین تر و سفت تر هستند. لوله هایی که برای حمل و نقل گاز، مجرای برق و لوله کشی استفاده می شوند، عموماً درز دار هستند. در طول تولید، چندین پارامتر باید کنترل شود تا خواص مورد نیاز برای برنامه حفظ شود. به عنوان مثال، قطر لوله به طور مستقیم با نحوه استفاده از آن در ارتباط است. در حالی که لوله‌های با قطر کمتر ممکن است برای سوزن‌های زیرپوستی استفاده شوند، لوله‌های با قطر بزرگ ممکن است برای حمل و نقل در شهرها استفاده شوند. ضخامت دیوار نیز یک پارامتر مهم برای کنترل است زیرا مستقیماً بر استحکام و انعطاف پذیری لوله تأثیر می گذارد. طول، پوشش، و پایان پایان نیز پارامترهای قابل کنترل دیگری هستند که همه به یکدیگر مرتبط هستند همانطور که بعدا توضیح داده خواهد شد.

پارامترهای طراحی لوله های فولادی
انواع فولاد مورد استفاده در لوله ها
فولادهای کربنی
فولادهای کربنی تقریباً 90 درصد کل تولید لوله فولادی را تشکیل می دهند. آنها از مقدار نسبتاً کمتری از عناصر آلیاژی تشکیل شده اند و به طور کلی در صورت استفاده به تنهایی ضعیف عمل می کنند. از آنجایی که خواص مکانیکی و ماشین کاری آنها کافی است، ممکن است هزینه کمی کمتر داشته باشند و ممکن است برای کاربردهای مخصوصاً با استرس کم ترجیح داده شوند. فقدان عناصر آلیاژی، مناسب بودن فولادهای کربنی را برای کاربردهای پرفشار و شرایط شدید کاهش می‌دهد، بنابراین در برابر بارگذاری‌های زیاد دوام کمتری دارند. دلیل اصلی ترجیح دادن فولادهای کربنی برای لوله ها ممکن است شکل پذیری پیشرفته و ماهیت غیر خمشی آنها تحت بارگذاری باشد. آنها عموماً در صنایع خودروسازی و دریایی و حمل و نقل نفت و گاز استفاده می شوند. A500، A53، A106، A252 گریدهای فولاد کربنی هستند که می توانند به صورت درزدار یا بدون درز استفاده شوند.

فولادهای آلیاژی
وجود عناصر آلیاژی خواص مکانیکی فولاد را بهبود می‌بخشد، بنابراین لوله‌ها در برابر کاربردهای پرتنش و فشار بالا مقاوم‌تر می‌شوند. عمومی ترین عناصر آلیاژی نیکل، کروم، منگنز، مس و ... هستند که در ترکیب بین 1-50 درصد وزنی وجود دارند. مقادیر متفاوتی از عناصر آلیاژی مختلف به روش‌های متفاوتی به خواص مکانیکی و شیمیایی محصول کمک می‌کنند، بنابراین ترکیب شیمیایی فولادها نیز مطابق با نیازهای کاربرد اصلاح می‌شود. لوله های فولادی آلیاژی به طور کلی تحت بارهای بالا با شرایط ناپایدار مانند صنایع نفت و گاز، پالایشگاه ها، پتروشیمی و کارخانه های شیمی استفاده می شوند.

فولادهای ضد زنگ
فولاد ضد زنگ نیز می تواند در خانواده فولاد آلیاژی قرار گیرد. عنصر آلیاژی اصلی در فولاد ضد زنگ، کروم است که کسر آن بین 10 تا 20 درصد وزنی متغیر است. هدف اصلی افزودن کروم این است که فولاد با جلوگیری از خوردگی خواص ضد زنگ به دست آورد. لوله های فولادی ضد زنگ به طور کلی در شرایط شدید مورد استفاده قرار می گیرند که در آن مقاومت در برابر خوردگی و استحکام بالا حیاتی است، مانند صنایع دریایی، تصفیه آب، پزشکی و صنعت نفت و گاز. 304/304L و 316/316L گریدهای فولاد ضد زنگ هستند که می توانند در تولید لوله استفاده شوند. در حالی که درجه 304 دارای مقاومت و استحکام زیادی در برابر خوردگی است. به دلیل محتوای کربن کم، سری 316 استحکام کمتری را نشان می‌دهند و می‌توان آن را جوش داد.

https://yenaengineering.nl/steel-pipes-everything-you-need-to-know/